Wegdromen

Er staat een man op het panoramaterras.
Hij staat al een tijdje onafgebroken te kijken naar de vliegtuigen die landen en weggaan.
Waar zou hij aan denken, aan dromen die vervlogen zijn of die nog moeten beginnen? Aan vrij zijn, vliegen,
het hoofd in de wolken of telkens een zucht van verlichting: gelukkig weer met beide benen op de grond.
Of geniet hij gewoon van de laatste zonnestralen van de eerste hoopvolle dag van dit jaar?

Ik heb iets met vliegvelden waar de wereld samen komt en binnen handbereik is.
Waar iedereen toevallig even bij elkaar is, allemaal hetzelfde: reiziger, onderweg. Ergens vandaan of ergens naar toe.
Alle mogelijkheden open, alle dromen (Samarkand, Amritsar, Lilongwe en Makassar) binnen handbereik.
Ik hoop dat ik het ooit durf, ooit doe. Gewoon zomaar op weg gaan, genietend van het moment.
Niet wetend waar naar toe, wel waar vandaan, de belofte van een droom tegemoet.....

Ik kijk op en zie dat de man ondertussen weg is gegaan. Het panoramaterras is leeg.